Mavi Çınar

“BENÜSEN”

İçimdeki okyanusları taşıran, medcezirlerin sebebi mavilik! Acıdır uzaklığın, 

Lakin başka bir yerde, bir çocuk da vatansızdır, anasızdır ve ağlıyordur; meme vereni, ninni söyleyeni yoktur.

Bir başkası uzak bir ülkededir, diline yabancıdır, soğan kırmayı özlemiştir, bunu sıla hasreti sanır... Herkes anlıyorum der kimse dinlemez bile... O hep kendine, kendine konuşur!

Ben sensizim misal, memesiz ve soğansızım. Uyanınca ilk akla gelmelerim var; haber bültenlerinden odama kanayan duvarlarımı sıvazlamayı ihmal eden bir içim var; ota, çimene yayılmış çıplak ayaklarımın ölümcül sessizliği var. Semaver çayım, tarçınlı kekim… Bunların hepsini aşk bilirim.

Beslenme biçimimden azade, özlemek ve bir dilim daha tarçınlı kek kesmek istemek, açlığın bastırılmış halidir oysa şimdi.

Bir bilmeme halinin paranoyası yok sevmemde, olup olmadıkların, biçimin, kiminle oturup kalktığın, maddi manevi uzantıların ve gitmediğin memleket, yapamadığın yemekler yok.

Sadece sürdüğün atların var. Yelelerinden tutmuşsun; saçlarımı istemen derim buna; kamçın şaklar, yüzüm aynandır derim.

Kandır ve oyna benimle, dalga geç ve umutsuz bırak istersen, istersen sen kendini bir hayal say yanımda, anlık coşku sebebin olayım, böyle göre, ya da göreli farkları olsun, bendeki senle sendeki benin! Hatta arttırıyorum bir boşluğu özleme şeklimi; böyle göre, ya da göreli farkları olsun, bendeki sen ile sendeki senin!

Bunların hiçbiri anlamsızlaştıramaz saçmalayan akli adaletimi. Ve istersem dünyanın en büyük yalancısı ve turisti olayım. Yada, sen ol çok istersen;her cümlen yalan olsun...yinede varsın. Hem ellerini çok sevdim… Ya da; ben çokça senim.

Hadi, kısa kısa olsun bugün. Murathan Mungan’ ın bile içimden geçenler kaldı elimde, dediği düşünülünce... Yani sen git şimdi, ben susayım. Ben; dediği gibi, kalemi ibadette başka bir şairin, “ Kalayım çektiğimle ağına kemin kümün düşmeden”

Şimdilik bu hepsi!

(*)Benüsen; Diyarbakır şehir surlarının kale burçlarının birinin ismi. Hikayesi hikayemizdir.