Babaların Sevgi Göstergesi

Bir zamanlar hepimizin izlemekten zevk aldığı bir dizi vardı. “Çocuklar Duymasın” diye. Hatırlamışsınızdır. Ailecek izlemekten zevk aldığımız, her bölümünde kendi hayatımızdan bir şeyler bulduğumuz, bazen hüzünlenip, çoğu güldüğümüz bir diziydi. Ama en çok da veliler ilgi gösteriyorlardı. Çünkü çocukların gelişimi ile ilgili tüyo alıyorlardı. Etrafındaki yakınlarına sormak isteyip de soramadıkları , acaba cahil derler mi bana diyerek dilinin ucuna gelip de söyleyemedikleri bir yığın soru işaretinin cevabını buluyorlardı bu dizide.

 Dizinin annesi;  erkeklikten ödün vermemek adına (taş fırınlık)  bilinçli bir aile reisi olma yolunda uğraş vermeyen eski yaşantısına bağlı, yeni yetişen neslin de kendisi gibi yetişmesi taraftarı bir kişi olan kocasına , gerçekleri ve eğitim noktasında bilmesi gerekli hususları anlatmaya çalışır. Bunun için kocasının çocukluğuna inmek ister. Psikologu öyle söylemiştir. Evin erkeği çocukluğunu anlatırken aynen şu ifadeyi kullanır:

----- “Benim çocukluğum ile ilgili aklımda kalan tek şey halı desenleri” der. Evin hanımı şaşkınlık içinde yüzüne bakarken o devam eder.

----- “Ben çocukken babamdan o kadar çekinirdim ki , onun yanında hep başımı öne eğer hiç yüzüne bakamazdım” der.

Evet . Maalesef günümüzde hala bu derece otoriter, korkuyla çocuğunun bir yerlere gelebileceğine inanan , sürekli eksik arayan, en ufak bir yanlışlığı büyütüp , eleştiren velilerimiz var. Aslında severler çocuklarını. Ama göstermeyi beceremezler. Bakın sevgisini gösteremeyen bir babanın söyleyemediği duygularına bir bakalım.

 Dinle oğlum, bunları sana sen uyurken söylüyorum. Küçücük elini yanağının altına sokmuşsun, nemli alnındaki sarı lülelerin yapış yapış ıslak. Odana bir hırsız gibi süzülerek girdim. Birkaç dakika önce kütüphanede oturmuş gazetemi okurken vicdan azabım nefes kesen bir dalga gibi üstüme geldi. Bir suçlu gibi yatağının başucuna geldim. Neler mi düşündüm oğlum? Sabah sabah kızmıştım. Okula gitmek üzere giyinirken seni azarladım, çünkü yüzünü ıslak havluyla öylesine silivermiştin. Ayakkabılarının kirli olduğunu görünce sana onları temizlettim. Bazı eşyalarını yere attığında sana öfkeyle bağırdım. Kahvaltı ederken bir sürü kusurunu buldum. Yiyecekleri etrafına saçıyordun, lokmalarını çiğnemeden yutuyordun, ekmeğine çok fazla tereyağı sürmüştün. Sen oyun oynamaya gidiyordun, bense trenime yetişmek zorundaydım. Bana baktın elini salladın ve
“Güle güle babacığım” dedin. Ben ise kaşlarımı çattım ve “Dik dur!” dedim sana. Akşam üzeri de durum farksızdı. Eve gelirken seni yere çömelmiş arkadaşlarınla bilye oynarken buldum. Çorapların yırtılmıştı. Arkadaşlarının önünde seni küçük düşürdüm ve kolundan tutup eve götürdüm. Bu çoraplar çok pahalıydı ve giymek istiyorsan dikkatli olmalıydın. Düşün oğlum bunları sana baban söylüyordu. Hatırlıyor musun? Sonra çalışma odama girdin.Gözlerinde incinmiş bir ifade vardı. Kağıtlarımın üzerinden sana baktığımda bir an için çıkmaya yeltendin. “Ne istiyorsun?” diye bağırdım sana. Hiçbir şey söylemeden koşup boynuma sarıldın ve beni öptün. Hem de büyük bir sevgiyle. Sonra koşarak dışarı çıktın. Kağıdım elimden düştü. Bana neler oluyordu? Sürekli senin hatalarını buluyordum. Seni böyle ödüllendiriyordum. Seni sevmediğim için değil bu; senden çok şey beklediğim için. Seni kendi çağımın değer yargılarına göre değerlendiriyorum çünkü. Oysa ki senin pek çok güzel özelliğin var. Kalbin öylesine yüce ki! Bu gece gelip beni öpüşün de bunu kanıtlıyor. Bu gece başka hiçbir şeyin önemi yok oğlum. Karanlıkta, yatağının yanında diz çöktüm ve çok utanıyorum. Bunları sana uyanıkken anlatsam da anlamazsın biliyorum. Ama yarın gerçek bir baba olacağım. Seninle oynayacağım. Sen acı çektiğinde acı çekecek, sen güldüğünde güleceğim. Dilimin ucuna kötü şeyler geldiğinde dilimi ısıracağım. Kendi kendime sürekli, “O bir çocuk!” diyeceğim. Ben seni büyük bir adam gibi gördüm. Oysa ki sen daha küçük bir çocuksun. Daha dün annenin kolları arasındaydın, başını onun omzuna dayamıştın. Ah, senden çok şey bekledim oğlum, çok şey bekledim.

Mutlu Menderes CAN