Görülüyor ki bu savaş;onlar için (israil) sonu hüsranla biten bir serüven olacak...

Merhaba okurlarım!

Sizlere geçen yazımda gündemle ilgili yazılarımı takdim edeceğimi söylemiştim.Gündemi ilgilendiren başkasıyla konuşuyormuş gibi yazdığım bu söyleşi(sohbet) havası taşıyan küçük yazımla sizleri baş başa bırakıyorum..Arayı soğutmadan en kısa zamanda tekrar görüşmek üzere esenle kalın..

Bakar mısın! sana söylüyorum küçük kız.Evet sen..Gel bakalım yanıma otur şöyle.Niye ağlıyosun?Ağlamak yakışıyo mu sence o güzel gözlerine.Bir derdin olmalı.Yazık! bu yaşta kim öğretti sana ağlamayı.O ela gözlerinde yaş değil ışıltı olmalı.Seni üzen nedir?Nedir seni bu kadar ağlatan?Söylemiycek misin?Ne oldu oyuncak bebeğini mi kaybettin? baban para vermedi de şeker mi alamadın? oyun oynarken topun mu patladı? annen zorla yemek yediriyo diye mi bu gözyaşları?Yoksa o kadar oyuncağın içinde canın sıkıldı da annen o büyük mağazada ki en pahalı bebeği almadı diye mi ağlıyosun..Sence bunlar gözyaşı sebebi olabilir mi? Peki senin yaşındaki Filistinli çocukların neden ağladığını biliyor musun?He şimdi Filistin neresi diye soracaksın.Söyliyim: acımasız,vahşi,ismi ağıza alınmayacak kadar iğrenç,feci,değersiz bir ülkenin katlettiği,yakıp yıktığı,yağmaladığı;yaptıkları bu insafsızca davranıştan zevk alıp neşesine neşe kattığı masum bir ülke.Saf dünyanın masum ülkesi..Oradaki çocuklar niye ağlıyo biliyor musun? Onlar top patladı diye değil,küçücük ellerinde misket bombalar patladı diye ağlıyo.Çocuklar oyuncak bebeğini değil,anneler canlarından bir parça olan yavrularını kaybettikleri için ağlıyo.Onlar şekeri bilmiyolar..Şeker almak için değil ekmek bulamadıkları için ağlıyolar.Zorla yemek yemeği bir kenara bırak,bir tabak çorba olsa da günlerdir doyuramadığımız karnımızı doyursak diye ağlıyolar.Bazılarının istediklerinin olma ihtimali yok;anne,baba ve ayak istiyor koşabilmek için..Kim bilir hepsinin ne ümitleri vardı gelecek için.Ama şimdi barınacak iki göz odaları bile yok.Oturmuşlar sokaklara küçücük elleriyle çamurdan hayallerindeki evleri yapıyorlar...Ama hayallerini bile yıkıyo insafsızların katliamı.Hayallerini bile gerçekleştiremiyo o minik yavrular.Çamurdan ev yaparken bile o küçük patlayıcılar ellerini yakıyo.Şimdi söyle bakalım,senin derdin akıttığın gözyaşlarına değdi mi?Ne oldu dinmiş yaşların...Bunları duyduktan sonra kendi derdini unuttun dimi.Benimki dert bile değilmiş diye geçiriyosun içinden.Ne oldu ufaklık bonunu eğdin.Utandın mı? utanma.Sana bunları anlatmayanlar utansın.Bunları öğretmeyenler...Hey! nereye gidiyosun? bekle! nereye gidiyosun bişey söylemeden? Aaaa ne getirdin? ne bu? napıcam ben bu oyuncak bebeği? Filistine mi yollayalım.Neden? hımm artık o masum çocukların ellerinin yanmasını istemiyosun demek.Aferin sana!Artık ağlamak için uzun uzun düşünürsün umarım;acaba akıtcağım gözyaşları ağlama sebebime değecek mi diye..He şöyle gül bakalım.İşte şimdi ışıldıyo gözlerin.Başın öne eğikti şimdi dik durabiliyorsun..Hoşçakal güzel kız hoşçakal..İnşallah bu gözyaşlarının devamı olmaz akıttığınla kalır...