Leyla'yı darlayan kız çocuğu

Kurbağalı Masalcı

Beklemek ismin hangi halidir Mecnun? Yoksa Leyla mı demeliydim? Zira ardından diyorlar ki Mecnun olmuş Leyla.

Aynadaki sureti Leyla, su içtiği bardak Leyla, şakaklarından damlayan ter yine Leyla…

Leyla kimdi, Mecnun kimdi, çöl neredeydi, çöle düşen mecnun susuzluk hisseder miydi, diyelim ki susuzluk hissetti serap diye su niyetine Leyla mı içerdi, bu arada Leyla’nın ahvali niceydi…

Kafamda bi milyon soru yine.

Nevfel kabilesinin reisi Mecnun için Leyla’nın kabilesine savaş açmış da Mecnun dua için gittiği Kabe’de Leyla’nın kabilesi kazansın diye dua etmiş. Leyla’nın olan Leyla’dan olanın bahtiyarlığı pek bi mühimmiş… Öyle demiş. Hiç Leyla’dan olanın üzülmesini isteyebilir miymiş?

Derdine deva isteyeceğine “Rabbim derdimi arttır.” deyip aşkının artmasını dilemiş.

Buradan baktığımızda isimsiz bi delilik oradan baktığımızda sahipsiz bi aşkınlık hikayesi…

Leyla İle Mecnun…

L-M

eLeM

İsimlerinin baş harflerinden bir kader çizilmiş sanki bahtlarına.

Ah Leyla!

Vah Mecnun!

Vay ki ciğerini köpekler yiyesice dünya!

Evet, hikayemizin burasına kadar olan kısmını bilmeyen yoktur.

Eyvallah Mecnun o ki aşkın ete kemiğe bürünmüş halidir dilimizde.

Öyle ki Fuzuli nasıl bir aşık olduğunu anlatıp da kendine sağlam bi methiyye yaparken kurduğu şu beytinde Mecnun’un nasıl bir aşık olduğunu tescillemiştir adeta.

Bende Mecnundan füzun aşıklık istidadı var

Aşık-ı sadık benim Mecnun’un ancak adı var

Güya ki Mecnun’u küçümsüyor. Ama biliyor ki Mecnun dillere destan bi aşık ve bunu yapamaz. O dillerde dolaşan aşkın canlı kanlı örneğinden bile daha sağlam bi aşığım ben demeye getiriyor.

Fuzuli’ye de eyvallah. Gözümüz yok.

Hepsine tamam.

Peki, Leyla bu işin neresinde.

Baştan söyleyeyim feminist falan değilim. İzmleri sevmem. Tevessül de etmem Allah’ın izniyle modern dünya putlarından olduğu açık ve seçik olana. Lakin kardeşim el insaf diyorum artık.

Çok da umurunuzda değil biliyorum ama bu Leyla’nın savunmasıdır.

Leyla der ki:

Ey kardeşlerim…

Ey gözü yaşlı bağrı yanık kardeşlerim…

Aslına bakarsanız ben sessizlikten vazgeçip kula dert yanmaya tevessül etmem de bu deli kız kafamın etini yedi senelerdir. Darladıkça darladı beni.Üç beş kelam edeceğim ki beni rahat bıraksın.

Kabul ne çöle düştüm ne aklım bedenimden taştı. Beni aldılar koydular bi meydanın ortasına. Güya ki özne idim, maşuk idim. Değil değil öyle değil.

Ben kendi içimdeki çöllere düştüm. Aklım ise taşmak yerine boyumu aştı. Bi sahici unutmak için neler vermezdim. Bende taşkınlar kalpten yanaydı. Öyle ki doldu doldu tüm bedenimi kapladı ve patlayıp tüm evrene yayıldı sanki. Boğuldum. Nefessiz kaldım hatta o zamanlar. Ama kendime gelmeliydim. Çünkü benim imtihanımda buydu. Aşmamak, taşmamak, Allah’a sığınmak… Ve Takdir-i İlahi ne diyorsa ondan razı olmanın derdinde olmak.

Bu yüzden sustum kardeşlerim. Ama sanmayın ki yanan içim değil de başka bir şeydi.

İşte böyle. Alın şu kız çocuğunu başımdan artık.

Zira ben doğdum, Mecnun doğdu, ben öldüm, Mecnun Öldü. Ben de Mecnun’da göçüp gittik bu diyardan. Fanidir insan, bakidir Allah.