Eyvallah iki gözüm

Kurbağalı Masalcı

Bundan aylar evvel halimi beyana kalktığım zamanlardan kalma şu sözleri dilime dolamışken yakalanıvermiştim ona:

Biz küçük insanlar alırız koynumuza hayatı

büyük cümleler devşiririz ondan

bir kat bir kat daha

yaşamak kaynar su gibi dökülüverir

başımızdan

midemizdeki ağrı şiddetlenir

ve kimi zamanda

nefsimiz bizi belirsizlik silahıyla

alnımızın tam orta yerinden vurmak suretiyle

devirir

oysa çare çok nettir

ve dahi sadedir

çare teslimiyettedir

 Dedi ki “Nedir bu sözler?” Dedim ki ona “Artık itmiyorum hayatı. Ben önüne geçtim akıp gidiyorum onunla usulca. Başlangıcından kalma birkaç mısradır sordukların da.” Dedi ki ”Ne hoş akıp gitmek O’ndan olanla.” Dedim “Eyvallah iki gözüm. Darısı tüm isteyenlerin başına.” Bir de bakıverdim akıp gitti “iki gözüm” dediğim kendinden taşanlarla. Buluşur muydu acaba akıp gittiğimiz yollar zamanla? Dedim “Nasip. Ötesini dert etmekse hep angarya.” Sonra aldım elime sazı söylemekten başka yol bilmeyenlerin yaptığı gibi doladım yine dilime eskiden kalma şu mısraları:

Bir insanı tanımak istiyorsan eğer

bakma gözünün karasına

bakışlarını çevirmişken sana

ne hissettirdiğini gör

kandırmasın seni

gül rengi zamanlarda söyledikleri

dikenlere basarken dahi seçtiği kelimeleri gör

yıldızlı ve serin bir akşam vakti

sana ayırdığı vakte bakma

yağmurda şemsiyesiz koşabiliyor mu

sana varmak için

onu gör

tahammül etmek zorunda olmadığı halde

tahammül ettiklerini

içinde kanlı sular toplanmışken

susabildiklerini gör

bu suskunlarının ardından kime koştuğunu

hangi şiire vurulduğunu

mekanlardan hangisine özlem duyduğunu

ve dahi en çok da eline kalemi alıp

bu suskunluğu hangi kelimelerle

boğduğunu

gör

bunlar mühim meseleler

yok sayma

gör.

Sonra yine baktım bir kuş uçuyor rengini göğsüme sindiren gökten. Dedim “Eyvallah iki gözüm. Gökten de senden de razıyım her koşulda ben. Razı olsun Hüda da her koşulda bizden. Gerisi gelecektir zaten.”