Küçüğüm

Dün gibi sokakta koşturuşum, ne zaman büyüdüm ben.

 Daha dün gibi oyuncaklarıma sarılıp uyumalarım. Geceleri korkup anne diye haykırışlarım hala evin odalarında yankılanırken ben ne zaman büyüdüm diye sorular soruyorum kendime.

Çok küçüğüm daha ufacık bir yüreğim, kocaman korkularım var. Anlamını bilmediğim kelimeler var hala lügatimde. Ben hala ana kuzusuyum, onun kokusunu hissedemeden uyuyamıyorum.

Büyümek istemiyorum, korkuyorum, endişeleniyorum. Karanlığa saplanıp, kötülüklerin ve kötülerin arasında kaybolmak istemiyorum.

Saf duygularımı bulandırıp çamurlaşmak istemiyorum.

Lisede bir öğretmenim şunu söylemişti: “not alın bu cümlemi siz hep bu yaşta kalmayacaksınız”

Ne kadar da acımasızca geldi o cümle bana. Gerçekler vurdu yüzüme ama yalan gibi geldi. Masal dinlermiş gibi dinledim. Şimdi anlıyorum ne kadar haklı olduğunu. Büyüdüm ben o yaşta değilim.

Ama dedim ya ben hep küçük kalmak istiyorum. Küçücük ellerimle çamurdan oyuncaklar yapmak, bisikletten düşüp dizlerimde yaraları görmek istiyorum.

Korkuyorum ben büyümekten…