NİSAN MI DEDİNİZ?

Emir DOLUNAY

Ellerimizle ürettiklerimiz, en önce bizi çalıyor bizden.

‘Tarihin ve medeniyetin 'kendi başınızın çaresine bakın' dediği bir noktadayız.

'Tarihin ve medeniyetin 'vekaleten' yürüttüğü faaliyetin gerçek sahibine dönelim, içimize bakalım, 'ışıldayan' bir gülümsemenin, 'yüreğimizin tüm mağrur kulelerini bir
anda enkaza dönüştüren' ayrılık sözlerinin, 'çaresiz çocuklar için gözyaşı dökebilen' bir ruhun ve en önemlisi 'benliğimizi ipek atlaslarla arındıran' bir sevdanın biricikliğini ilan ederek, gözlerimizi toprağın saf ve soylu yüzüne dikelim.’

Kaybedecek çok şeyi olanlar da kaybedecek, kaybedecek hiçbir şeyi olmadığını söyleyenler de...

Bir yanımız bu bizim.

Koşarken çocukluğumuzun ceylan ürkeği yanlarımıza ,öbür
yanlarımız yaylalara ceylan avına çıkıyor.

Bir yanımız bu bizim.

Doğrunun nerede ve ne olduğunu bildiğimiz halde, öbür yanlarımız kitle psikolojisinin yılmaz bekçisi oluyor.

Bir yanımız bu bizim.

İyiliğin kapısında iyilik nöbeti tutarken, öbür yanımız iyiliğin kapısını kırıyor.

Her şeye rağmen ,ama her şeye rağmen nisan ayı bir umut ayı.

Belki deunuttuğumuzu hatırlıyoruz yeniden, ve elimiz ne kadar kalabalıklaşırsa kalabalıklaşsın, aslında yüreğimizin hep tenha olduğunu acıyla fark ediyoruz.

Gerçekten, ne var ki ellerimizde? Kendimizin saydığımız hangi kudret bize ait? Aldığımız nefes, avuçlarımızda bile tutamayacağımız kadar uzak değil mi bizden?

Nisan yağmurları toprağı yıkarken, kirlenen yanlarımızı da yıkasın istiyoruz. Oysa her sabaha bir çocuk masumiyeti ile uyanan bilmek…..

Doğan her güneşi bir kilometre taşı, hayata başlangıç noktam diyebilmek.

Çağ tüm acımasızlığı ile daha fazla kan isterken, nisan yağmurlarının berraklığına göz yaşlarından hazırladığımız çeyizlerimizle ortak olmamız belki ihtiyacımız olan.

Ya da bir gülü koklar gibi kokladığımız yavrularımızın masumiyetini kılıç kuşanır gibi yeniden kuşana bilmemiz ihtiyacımız olan.

Madem ki kendimizin sandıklarımız bize ait değil aslında, öyleyse bize en uzak olduğu söylenen şeyi kendimizin kılmaktan başka yol yok demektir.

UMUDUN DOĞDUĞU AY.

Bilirim bir şafakla yağacak vuslat yağmuru,

Boz kır gözlerimiz yeniden yeşerecek.

Name name şiiri yaşayacak ve şiirle
yaşayacağız.

Umut varsa ,umudumuz vardır.

‘SABAH YAKIN DEĞİL Mİ?’