MEHLİKA
İbrahim AÇILAN
Sürgün sevdam dönemez ki yurduna,
Melül mahzun bakma dağlar ardına,
Gidilir de gelinmezmiş Mehlika.
Gonca, bülbülüne gül demeyince,
Melâli gönlünden sil demeyince,
Cânân insaf edip gel demeyince,
Dert yağmuru hiç dinmezmiş Mehlika.
Olsa da umudu dön, gel çağrında,
Elem, keder filizlenir bağrında,
Yüz bin ömür harcasa da uğrunda,
Aşık kadri bilinmezmiş Mehlika
Bende kör bir umut, sende bin cefa,
Gülmedin yüzüme, sürmedim sefa,
Kirpiğinle nakşolunmuş bir defa,
Sevda mührü silinmezmiş Mehlika
Hani ahde vefa, nerede sözler,
Çoktan sönmüş volkan, küllenmiş közler,
Başlar bir pişmanlık, dövülür dizler,
Ağlanır da gülünmezmiş Mehlika.
Aslı ateşinde gülzâr bulanlar,
Mihman olup yâr yurdunda kalanlar,
Gönül sarayına sultan olanlar.
Aşk tahtından hiç inmezmiş Mehlika.
#
